شبی که فیلم ترسناک دیدی، با همه شب های قبل و بعدش فرق داره!
مهم نیست چقدر به خودم بگم همه ی اینا فیلمه، ذهنم ادامه شو خیلی وحشتناک تر میسازه... دیشب پلک بهم نذاشتم! اگه هم گذاشته باشم یه لحظه فکرش رهام نکرد :/
پ.ن: فیلم رو پیشنهاد نمیکنم، اصلا جالب نبود.
با خودم میگویم "آزادم". چشم هایم را میبندم و سخت و عمیق به فکر فرو میروم که چقدر آزادم، اما واقعا از معنای آن سر در نمی آورم. فقط میدانم تنهای تنها هستم. تنها در مکانی ناآشنا، مثل کاشف یکه ای که پرگار و نقشه اش گم شده باشد. میخواستم همین جوری آزاد باشم؟ نمیدانم و دیگر فکرش را رها میکنم.
کافکا در کرانه- هاروکی موراکامی
انصاف نیست توی یه خانواده مذهبی و توی یه کشور جهان سوم که با همه دنیا سر جنگ داره به دنیا بیای. از همون اول تا آخر زندگیت تعیین تکلیف شده باشی.
انصاف اینه دوباره بیاریم این بار تو ونیز، یه خانواده مسیحی، یه صدای خوب بهم بدی، دوست دارم بخونم.
دوباره امتحانم کن. ببین انتخابت میکنم...؟
#چرندیات یه ذهن خسته
اگه ابر بودم
اگه برف
اگه روباه نارنجی
اگه پری دریایی
اگه وال آبی
اگه یه جوونه
اگه بارون
اگه یه قطره
خوشحال تر بودم...
مریم جان پیشنهاد فیلمی رو داد که خیلی به دلم نشست. توضیحات خودش رو میذارم و پیشنهاد میکنم ببینید. دیالوگ های قشنگی داره :)
"بعضی وقتا دنبال یه چیزایی میگردی که حتی نمیدونی چیه! مثل اسم فیلمی که فقط یه دیالوگش رو توی یک آهنگ شنیدی! بدون هیچ نشونی ای!تمام وقتت رو میذاری تا فکر کنی اون چه اسمی میتونه داشته باشه؛ چه چیزی میتونه بیش از حد شیرین باشه؟ اینکه اسمشو پیدا کنی! و چی خیلی شیرین تره؟ که اون فیلم ارزش اون همه وقت صرف کردن برای پیدا کردنش رو داشته باشه! ما آدما اصولا برای اشخاص نامه مینویسیم اما سوال اینجاست که چرا برای «چیزها» نامه ننویسیم؟ منظورم
«عشق»، «زمان» و «مرگ»ـه!
شاید گرفتن جواب از این سه چیز غیرممکن بنظر بیاد اما چی میشه اگر اون سه چیز این نامه ها رو بخونن و در حالی که روی مرز واقعیت و رویا هستن وارد زندگیتون بشن و نظرتون رو تغییر بدن..؟"
پ.ن: مریم! فقط اون متنی که بعد کپی متنت، ظاهر میشه :| :))
با این که من عاشق هدیه (جایزه) ام. اما اگه قرار باشه بین هدیه گرفتن و هدیه دادن یکی رو انتخاب کنم، حتما هدیه دادن رو برمیدارم! بس که خوشحاله، بس که مهربونه :)
یکی از بزرگان گفت پارسایی را چه گویی در حق فلان عابد که دیگران در حق وی به طعنه سخن‌ها گفته اند گفت بر ظاهرش عیب نمی‌بینم و در باطنش غیب نمیدانم
ور ندانی که در نهانش چیست محتسب را درون خانه چه کار
پ.ن: حس میکنم الان برای بعضیا، برعکس شده؛ که هر آخوندی ببینن یه برداشت بد داشته باشن...
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را...
رضا کاظمی
پ.ن: جهت تلطیف فضا :)
گروهی حکما به حضرت کسری در به مصلحتی سخن همی‌گفتند و بزرگمهر که مهتر ایشان بود خاموش. گفتندش چرا با ما در این بحث سخن نگویی گفت وزیران بر مثال اطبا اند و طبیب دارو ندهد جز سقیم را پس چو بینم که رای شما بر صوابست مرا بر سر آن سخن گفتن حکمت نباشد.
چو کاری بی فضول من بر آید مرا در وی سخن گفتن نشاید
و گر بینم که نابینا و چاه است اگر خاموش بنشینم گناه است
پ.ن: خیلی قشنگ میگه، وقتی که به حرفت نیازی نیست، هیچی نگو عزیزم :)
پ.ن.2: محبوبه جان حالا مچمو نگیر که چند روز ننوشتم :|
