اولین دوست وبلاگیم، آخرین پستش رو اینجوری شروع کرد:
" انگار باید بعد هر سلامی خداحافظی باشه "
بماند که چقدر از رفتنش دلگیر شدم ولی همیشه دلم میخواست اینجوری خدافظی کنم. برعکس اون که حرفش حرف بود با اون پست رفت و وبلاگ رو هم پاک کرد و دیگه برنگشت، من بارها وبلاگ رو بستم، سفید کردم، خدافظی کردم و برگشتم. البته هیچ وقت دلم نیومد چیزی رو حذف کنم...
نمیدونم شاید این بار هم مثل سری های قبل باشه و شاید هم نه... چیزی که میدونم اینکه وبلاگ چند ساله دیگه مثل قبل نیست برام...
ممنون از همه رفقایی که همراهم بودید. ممنون از حضورتون و دلگرمی های همیشگی
براتون آرزوی موفقیت و شادکامی دارم. آرزو دارم "امید" داشته باشید، چیزی که این روزا خیلی کمیاب شده...
+ یه کانال تک نفره دارم توی تلگرام که هنوز تصمیم نگرفتم عمومیش کنم، اگه کسی از دوستان تمایل داشت اونجا باشه، اعلام کنه تا اگر عمومی شد آدرس رو تقدیم کنم.
