برای زندگی

 توی آسیب شناسی میخوندیم که هر فردی باید آمادگی هیجانی داشته باشه، یعنی احساساتش رو بشناسه، نام گذاری کنه و در مرحله بعدی بتونه راحت اونا رو بیان کنه. 

دیروز برای اولین بار، چنان گیج بودم که میون اشک هایی که یکی یکی پاکشون میکردم دائم از خودم میپرسیدم، چته لعنتی؟ بگو از چی ناراحتی؟ دلیلش گم بود، دلیلش غیر منطقی و غیر منصفانه بود...‌

و همسری که با نهایت غم و استیصال نگام میکرد و نمیتونست کمکی کنه.

اولینِ سختی بود همسرم. مطمئنا برای تو سخت تر بود...

به مناسبت چهارمین سالگرد عقدمون، میخوام ازت تشکر کنم. بابت تمومِ فهیم بودن هات. بابت تموم صبور بودن هات و بابت همه ی بودنت...

+ عیدتونم مبارک! :)

The Terminal 2004

اگه دسته بندی فیلم ها را یادتونه باشه، بعضی فیلم ها خوبن، بعضی ها حال خوب کن، و دسته ی سومِ کمیاب، هم خوب و هم حال خوب کن. فیلمی که الان میخوام معرفی کنم رو شک دارم که بین دسته دوم یا سوم قرار بدم.

"ترمینال" با بازی دلنشین تام هنکس و کارگردانی استیون اسپیلبرگ، یک فیلم درام، کمدی و رمنسه که امتیاز خوبِ 7.3 رو توی IMDb گرفته.

داستان از اونجایی شروع میشه که "وکتور" از کشور کِرکوژیا نامی وارد فرودگاه نیویورک میشه ولی در مدت پرواز توی کشورش انقلابی رخ میده و جنگ داخلی شروع میشه. بنابراین وقتی پای وکتور به ترمینال میرسه، دولتی که براش ویزا صادر کرده دیگه وجود خارجی نداره! ویزاش باطل میشه و اجازه خروج از درب های فرودگاه رو بهش نمیدن، از طرفی تمام پرواز ها به سمت کرکوژیا کنسل شده. وکتور شهروندیه که به هیچ جا تعلق نداره! اما داستان قرار نیست، تلخ باشه، اتفاقا با کلی اتفاقات بامزه روبرو میشد و خنده به لب هاتون میاره.

ترمینال،‌ داستانِ انتظاره... آدم هایی که با انتظار دست و پنجه نرم میکنند و طرز برخورد هر کدوم جای دقت داره. راستی اگر ما به مدت نامعلومی، معلق بین زمین و هوا بودیم، بدون هیچ پولی یا ارتباطی یا ... چیکار میکردیم؟

 

به شدت فیلم رو پیشنهاد میدم. میشه با خانواده هم دید :)

 

سلام

شروع کنیم؟ :)

+ قالب رو عوض کردم، منفی هاتون پرید. هاهاها (خنده شیطانی :دی)