با توام
ای
لنگر تسکین!
ای
تکان‌های دل!
ای
آرامش ساحل!
با
توام
ای
نور!
ای
منشور!
ای
تمام طیف‌های آفتابی!
ای
کبود ِ ارغوانی!
ای
بنفشابی!
با
توام ای شور، ای دلشوره‌ی شیرین!
با
توام
ای
شادی غمگین!
با
توام
ای
غم!
غم
مبهم!
ای
نمی‌دانم!
هر
چه هستی باش!
اما کاش...
نه،
جز اینم آرزویی نیست:
هر
چه هستی باش!
اما
باش!
قیصر جان
به مهتاب قسم! به فریاد قسم!
به غم غربت آن یار قسم!
که نه دل ماند نه دلدار
ندانم که چه شد در پس دیوار
به بر عشق دگر بار
صد تار تنیدیم ز اغیار
...بیا تا به خود آییم!
چه کردیم؟
چه خواندیم؟
به سوی که راندیم؟
این چنین مات
به تماشای چه ماندیم؟
...بیا تا به خود آییم!
به بر عشق در آییم!
...به سوی خیمه ی دلدار شتابیم و
چنین نغمه سراییم:
او دربه در ماست!
به خدا منتظر ماست!
پ.ن : نشسته غرق تماشای شیعیان خودش
کسی نیامده جز او سر قرار خودش
چه انتظاری عجیبی است که شب تا صبح
کسی قنوت بگیرد به انتظار خودش
پ.ن: همین ...
با عرض معذرت از دوستای عزیزی که موزیک گوش نمی دن
می ایستی که بایستانی ام ؟
نارفیق !
در نیمراهم می نهی که
بتنهایی ام ؟!
جوابم می کنی که
آخرین سوالم را
ندیده
گرفته باشی؟
آه که چقدر بد است
به این زودی تمام کردن کسی که
قرار بوده ، هنوزها ، تمام نشود
چرا تقلب می کنی قلب من ؟
چرا بی قرار قرارهایت می شوی ؟
مگر بنا نبود
فلسفه بخوانیم ؟
تاریخ برانیم ؟
شعر بشورانیم ؟
حالا چه شده است که ناگهان ....
و چه ناگهان نا به هنگامی !
که من کفشهای توقفم را
هنوز
سفارش نداده ام و
تو می گویی:تمام !
تا نا تمام بگذاری
مگر نمی دانستی ؟
مگر نشانت نداده ام ،
راههای نرفته ام را ؟
مگر برایت نخوانده بودم ،
شعرهای نگفته ام را ؟!
