گروهی حکما به حضرت کسری در به مصلحتی سخن همی‌گفتند و بزرگمهر که مهتر ایشان بود خاموش. گفتندش چرا با ما در این بحث سخن نگویی گفت وزیران بر مثال اطبا اند و طبیب دارو ندهد جز سقیم را پس چو بینم که رای شما بر صوابست مرا بر سر آن سخن گفتن حکمت نباشد.
چو کاری بی فضول من بر آید مرا در وی سخن گفتن نشاید
و گر بینم که نابینا و چاه است اگر خاموش بنشینم گناه است
پ.ن: خیلی قشنگ میگه، وقتی که به حرفت نیازی نیست، هیچی نگو عزیزم :)
پ.ن.2: محبوبه جان حالا مچمو نگیر که چند روز ننوشتم :|
هاتف ..
