یه روز مرخصی میخوام، که صبح رو با یه صبحونه خوب و مفصل شروع کنم بعدش برم خرید و پاساژ گردی. نهار رو دل درست بخورم، چرت بعد از نهار داشته باشم و عصر برم استخر. Joker رو بدون وقفه بینش ببینم. آخرشم شب رو ۸ ساعت پشت سر هم بخوابم!
یه روز مرخصی از مادری؟ میشه؟
امروز لاک زدم!
شاید برای این که به خودم و بقیه نشون بدم، غیراز مادر بودن هنوز ارکیده هستم :)
پ.ن: قبل این که خشک بشه، پارسا بیدار شد و همشون چسبید بهم :| اینم از دخترانگی های یک مادر :))
+ دیروز کوثر، دوست صمیمی دبیرستانم رو دیدم به همراه پسر کوچولوی ۲ ماه اش. من و کوثر همه چیزمون تقریبا همزمان بود، عقد و عروسی و حالا نی نی هامون کمتر از یک ماه اختلاف دارن :) حرف که زیاد بود، زیاد! :)) یکی از چیزهایی که دوتایی فهمیدیم، زبان مشترک بچه ها بود، گریه های ابالفضل رو من میتونسم تشخیص بدم. حالات و صدای شیر خوردنش آشنا بود، دلدرد های مشابه، حالتی که دوست دارن بغل بشن، ترسیدنشون و ... خلاصه فکر میکنم مادری که یه بچه بزرگ کنه، با زبون بچه ها آشنا میشه هرچند ممکنه بعدا یادش بره :)
+ و تو چه میدانی"رفلاکس" چیست؟ واقعا چه میدانی؟! سر و گردن شیر و پنیری، دم به دقیقه لباس عوض کردن و شستن، سیر نشدن کوچولو و سوزش گلوش و بی قراری، بهم خوردن زمان خواب و شیرش و ... خان هفتم، رفلاکسه. امیدوارم به زودی تموم بشه...
+ حالت دلدرد اینه: ( بچه مثل یه پرانتز باز توی خودش جمع میشه. حالت رفلاکس اینه: ) مثل کمان خودش رو میکشه. خوب بود اگه جمعشون میشه این: | خنثی... که زهی آرزوی محال :/
+ توی وقتای آزادِ کوتاه، انیمه سریالی میبینم. سلام زندگیِ جدیدِ انطباق یافته! :)
+ این آهنگم تقدیم به شما: به آرومی و ریتم روزهای آبی ارکیده :)
راستی + عکس کناری، خیلی شبیه کوچولوی ماست :)
+ هنوز دارم فلوچارت نگهداری از نوزاد رو پر میکنم. مثلا گریه گرسنگی با گریه دلدرد با گریه ی درد هر کدوم فرق می کنن. هرچند گریه و نا آرومی ناشی از کثیف بودن خیلی شبیه گریه دل‌درده ولی با دقت میشه از هم تشخیصشون داد! با این حال خیلی از وقتا از خودم میپرسم، چشه؟ باید چیکار کنم؟!
+ کوچولو هر ۱.۵ تا ۲ ساعت یبار شیر میخوره، که اگه وقت شیر دادن، آروغ گرفتن و خوابوندن رو ازش کم کنیم حدود ۴۵ دقیقه تا یک ساعت آزاد میمونه، البته در حالت ایده آل! یعنی دلدرد نداشته باشه، نخواد توی بغل بمونه و ... خلاصه بگم، بچه داری یه کار ۲۴ ساعته ی کامله و برای تک تک ثانیه هات برنامه داره :)
+ پارسا هم رفلاکس داره هم دلدرد ولی کولیکی نیست خدا رو شکر...بزرگترین مشکل من فعلا همین رفلاکسشه، دلم میسوزه... نمیدونم چیزی از این شیر هم بهش میرسه یا همش میشه خامه و پنیر :|
+ تا حالا مقاومت کردیم در مقابل شیشه و پستونک، هردومون، من و پسری. ولی گاهی که به خاطر رفلاکسش نمیتونه درست شیر بخوره و فاصله ی خوردنش میشه هر ۱۰ دقیقه یبار، دیگه چاره ای نمیمونه جز پستونک، تا زمان شیر خوردن رو دوباره تنظیم کنه.
+ شیفت دوم کاری از اومدن همسر شروع میشه. شیفت صبح متعلقه به پسر، تمام وقت. شیفت دوم برای کارهای خانه و غذا، شیفت شب، بازم پسر :)
+ مادربزرگِ مادرم، پریشب به رحمت خدا رفتن. خیلی ماه بودن، خدا رحمتشون کنه... چقدر دوست داشتیم نبیره شون رو ببین ولی حیف که اجل امان نداد.. رسم روزگار همینه، یکی بیاد یکی بره...ممنون میشم فاتحه ای براشون بخونید..
+ ببخشید که پست خیلی روزمره‌گونه است. پیشم خودم میگم، شاید این تجربه ها به درد کسی بخوره... و ببخشید که کم هستم و نظر نمیذارم. توی وقتای خیلی مرده، نهایتا میرسم پستاتون رو بخونم، بعضی وقتا حرفی هم دارم ولی فرصت نمیشه.. برمن ببخشایید :)
خان های پارسا رو یادتونه؟
خب خدا رو شکر، خان پنجم یا به عبارتی ششم* هم به سلامتی طی شد. پسرمون رو ختنه کردیم. هرچند هنوز یه چند روزی کار داره ولی یه هولی از روی دلمون برداشته شد خدا رو شکر.
خان بعدی واکسن دوماهگیه و واکسن های بعدی... خدا خودش کمک کنه...
با این که دوره سختی بود و هست، ولی حس خیلی نزدیکی به خدا دارم. نه این که من خوب باشم و اینا، ابدا! ولی یه وقتایی که مستاصل میشم و از خدا کمک میخوام، حس میکنم انگار پیشمه، میبینه و جوابمو میده.. شب ها که از خواب در حال شیر دادن، گردنم ول میشه، هرچی سرم و بلند میکنم دوباره از حال میرم، حس میکنم میبینه و کمکم میکنه. بچه ها فرشته ان، پیک های خدایی ان و خود خدا به صورت ویژه بهشون نگاه میکنه... این ایمان دارم :)
* خان اول: زایمان- خان دوم: شیر دادن- خان سوم: زردی- خان چهارم: بازگشت به خانه- خان پنجم: افسردگی پس از زایمان- خان ششم: ختنه
بدون تعارف رو دیشب دیدم، مصاحبه با خانواده شهید مرتضی ابراهیمی، شهید امنیت شهریار، با دو فرزند، یکی ۷ ساله و اون یکی ۴۳ روزه. چقدر سوزناک بود...خصوصا اونجا که همسرش میگفت، مرتضی پیش ماست، بچه رو میذارم زمین میگم مرتضی نوبت توعه، من خسته شدم. خیلی درک میکنم این جمله رو...من از صبح که همسری میره، لحظه شماری میکنم تا عصر که برگرده، تا کمکم باشه... حالا نمیتونم تصور کنم برگشتی در کار نباشه... :(( خدا صبر و توان بده به خانواده اش...
+ بعضی ازخودگذشتگی ها، اصلا در تصورم هم نمیگنجه ...
+ حالم نسبت به روزهای گذشته خیلی بهتره. چندتا اتفاق ناراحت کننده منو تا مرز افسردگی رسوند ولی خدا رو شکر به خیر گذشت و آروم شدم...
+ پارسا هم خوبه، دلدرد های کولیکی داره و دردهاش دل آدمو کباب میکنه... با این حال اینم میگذره :)
+ زندگیمون ریتم جدید گرفته و دارم خو میگیرم بهش. عادت به کم خوابی، دستپاچه نشدن وقتی هزارتا کار باهم باید انجام بشه و استفاده از وقت هایی که کسی پیشمه برای کارهای خونه و ... همین که تجربه بیشتری کسب کردم، راضیم میکنه :)
+ توی درس آسیب شناسی، دوره های مختلف خانواده رو بررسی میکردیم و یکی از دوره ها، خانواده با فرزند خردسال بود. میگفت تو این دوره رضایت از زندگی به حداقل خودش میرسه. واقعا همینه... این دوره نگرانی ها و سختی هایی داره که دائما ذهن و جسم آدم رو درگیر و خسته میکنه. با این حال خیلی شیرینه، حتی زحمت هاش شیرینه... :)
+ قرار بود دیروز به دنیا بیاد، اما فردا یک ماهگیش رو جشن میگیریم! در فرآیند بارداری و به دنیا اومدن، هیچ حساب و کتابی نیست..
+ خلاصه که ملالی نیست، جز قطعی اینترنت... :|
