همیشه ۹۰ درصد آهنگ هایی که گوش میدم خارجین. روی نوک انگشتام بلند میشدم و حس میکردم باله باید همینطوری باشه. عاشق موسیقی بودم، دیوونه ی پیانو اما توی صندوقچه دلم مخفیش کردم چون فکر میکردم ساز و آواز به درد زندگیم نمیخوره.
من نه غربی شدم، نه مذهبی. من همیشه یه چیزی بودم اون وسطا. موهامو نمیذاشتم بیرون ولی روسریم رو تا روی ابرو نمیکشیدم. تیپ مورد علاقه ام همیشه یه مدل خاص مانتویی بود ولی چادر رو انتخاب کردم. من اون وسط بودم، هیچ کدوم از دوستام مثل من نبودن، یا این ور خط یا اون طرف. من بودم که روی خط راه میرفتم.
پیش دوستای مذهبیم، فرق داشتم، زیادی اپن مایند بودم. پیش دوستای غیر مذهبی، انگار که نماینده دین خدام! اما هیچ کدوم من نبودم...
هنوز هم نمیدونم کیم.
شاید تنها ساکن کشور روی خط...
پ.ن: کامنت رو باز میذارم ولی... قضاوتم نکنید ...
