از حرف های خاله خانباجی، حساب کتاب های فامیلی، کینه دوزی و حرف های سنگین و طعنه دار، همیشه فراری بودم. برام قابل درک نبود و خیلی سطح پایین میدونسمش...
خبر وحشتناک: دارم تبدیل میشم به یکی از همون خاله خانباجی ها، کی اینو گفت کی اونو. این کار و کردن و اون کار رو نکردن... کینه جاری رو برداشتم، از مادرشوهر دوری میکنم. این منم؟ خدایا کمکم کن... از این درگیرهای کوچیک نجاتم بده...
روی زمین، مورچه ست، روی پام مورچه راه میره، همه جا مورچه ست! پیش خودم میگم منم مثل عاقبت آخرین نواده خوزه، توسط مورچه‌های قرمز خورده میشم! کتابِ "زمانی برای زن بودن" رو میخونم و یاد "تالی" میافتم، یاد خاطراتی که انگار از منن. نقاشی میکشم و "ماد" میاد توی ذهنم. روزی چندین بار ذهنم ارجاع میزنه به فیلمایی که دیدم و کتابایی که خوندم. گاهی یادم نمیاد این خاطره از کجاست، از کدوم فیلم، از کدوم داستان یا از خودم؟! نمیتونم تشخیص بدم...
+ خوبه یا بد؟
یه وقتایی، عیبی داری و نمیدونی و موجب رنجش بقیه ام هست و خب تا وقتی نفهمی، کاریشم نمیشه کرد! وقتی متوجه اون عیب میشی، میشه گفت ۷۰ درصد قضیه حله. سعی میکنی رفعش کنی.
حرف من ولی، سر اون ۳۰ درصده... اونجایی که میدونی و نمیتونی رفعش کنی و توی یه فرآیند فرسایشی بین رنجش و عذاب وجدان آونگ وار گیر میکنی.
مشکل من با تلفن کردن چیه؟ خدایا کمکم کن وقتایی که تماس های وظیفه گونه صله رحمی رو دارم، بتونم انجامش بدم :(
مثل یه کلافه که نمیتونم سرشو پیدا کنم...
فقط میدونم خسته ام، از بیخوابی.
پ.ن: منتظر بودم روزشمار عمر وبلاگ به 1000 برسه. امروز رسیده بود و حواسم نبود.
وبلاگِ کوچولوی من، 1000 روزه شد توی بیان :)
دلم گرفت...
هیچ وقت دل بحث کردن توی فضای مجازی رو نداشتم، خیلی بهم میریزم. اون یه چیزی میگه، من یه چیزی میگم، حتی اگه خیلی مودبانه و منطقی هم باشه، بازم بهم میریزم. توی فضای مجازی چه تلگرام باشه چه جاهای دیگه، جای یه چیزی خیلی خالیه و اون لحن و لبخند و صدای فضای واقعی ه...
همین لبخند که نباشه، همین که با چشمامون به هم نگیم "ما بحث میکنیم اما دشمن هم نیسیم"، همین که نگاه کنیم به صورت هم و کلمات تند به کار نبریم، همینا که نباشه، بعد هر گفت و گوی بحث مانندی، انگار که یکی حسابی دعوام کرده باشه، غصه ام میگیره...
پ.ن: عید همگی مبارک باشه. مادرا، خانوما روزتون مبارک :)
هر از گاهی آدم باید خودش را از بین نوشته ها و خاطرات گذشته بکشد بیرون.
دیروز با دیدن خانمی که ژاکت ورزشی با آرم فدارسیون اسکیت پوشیده بود، به خودم با این هیکل نگاه کردم، کسی باور میکند من هم روزی عشق اسکیت و سرعت بودم؟ دارم خودم هم به آن روزها شک میکنم.
هفته ی پیش که عروسی مرضیه را نرفتم. بهانه کردم، تنهام و خجالت میکشم، کسی باور میکند همین آدم خجالتی یک وقت هایی هر روز بدون آمادگی می رفت روی سن و جلوی نزدیک به ۵۰۰ نفر، حرف می زد؟ گاهی شک میکنم به این که...
چند روز پیش، بچه ها را که دیدم خودم رو زدم به آن راه، که سلام و علیک نکنم. کسی باور می کند یک روزی هر کسی را در مدرسه می دیدم حرفی داشتم برای زدن، سلامی، خوش و بشی؟
میدانم. گذشت زمان خیلی چیز ها رو عوض میکند اما آنقدر آرام است این تغییر که آدم چیزی نمی فهمد...
آنقدر که شک میکنی آن کسی که چنین نوشته هایی دارد، خود تویی؟
هرچه کنی به خود کنی، گر همه خوب و بد کنی....
بعضی وقتا بعضی چیزا رو بهتر متوجه میشم!
میگن یکی از آثار تقوا، فرقانه؛ عنایتی که با اون میشه حق و باطل رو از هم تشخیص داد...
هر چه میکشم از این بی تقوایی ست...
کی میتونه بگه چی درسته چی غلط، وقتی حکم دقیقی برای یک مساله وجود نداره...
یادش بخیر قبلنا، دنیا کوچیکتر از این حرفا بود. یه صحبت کلی از پدر و مادر و یا چند ساعت فکر مدام قضیه رو حل می کرد...همه چیز مشخص و معلوم بود. درست یا غلط...حق یا باطل...
اما الان، کجا ایستادیم؟
کی میتونه بگه...؟ کی قبول میکنه...؟
از خودم حسابی نا امید شدم...
