روزهای رنگی ارکیده

روزهای رنگی ارکیده

دائما یکسان نباشد حال دوران...غم مخور! :)

بایگانی

۷۲ مطلب با موضوع «نقره ای (شعرانه)» ثبت شده است

 

آغاز امامت آقا صاحب الزمان مبارک باد

 

به شام فراقت، زوصلت سرودم

نبودی بر من، کنار تو بودم

                                                       تو غایب زعاشق، کجایی که باشد

                                                       گواه حضورت، تمام وجودم

بدون حضورت، نمازی نخواندم

فضا شد معطر، زعطر سجودم

                                                     دلی را ندیدم، زعشقت نلرزد

                                                     چو از تو نوشتم، چو از سرودم

 

همیشه همه جا، همه روز و شبها

به بامت پریدم، به کویت غنودم

                                                      نبودی ببینی؟ که پر بودم از تو

                                                      به گاه پریدن، به اوج صعودم

 

همه کهکشانها، به زیر پرم بود

چوبال دلم را به عشقت گشودم

                                                     تو احساس نابی، به شعر تر من

                                                     تو جاری عشقی، به تار و به پودم

به آهنگ چنگ دلم می‌نوازی،

سرود غمت را به آوای رودم

                                                     تو آن بی‌مثالی که مثلت نباشد

                                                     تو آن بی‌بدیلی، ترا آزمودم

 

تو دریای آبی منم قطره، هرگز

که بی تو ندارد بقایی، وجودم

                                                     نمانده قرارم، زهرم فراقت

                                                     به تحریر چشمم، به آهنگ عودم

 

محمد علی جعفریان (عاشق)

| یکشنبه ۲۴ بهمن۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۳ بهمن ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌
اینم یکی دیگه از شعرایی که خیلی دوست دارم

تا این فکر که نکنه من عاشقم به ذهنتون خطور نکرده می خوام به طور رسمی اعلام کنم که به هیچ وجه بنده عاشق و ... نیستم اینو را می گم چون وقتی دفتر شعرام را به یکی نشون دادم بنده ی خدا فکر کرد مجنون شدم و بدنبال این بود که لیلی را پیدا کنه حالا هرچی از من اصرار که بابا خبری از عشق و عاشقی نیست! به خرج ایشون نرفت که نرفت و خلاصه یه ماجرایی شد

خوب این مقدمه بود برای شعر آقای شفیعی کدکنی

دارم سخنی با تو گفتن نتوانم                   این درد نهانسوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت          من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه         گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

چون پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار          گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شبها          چون شمع سحر یک مژه خفتن  نتوانم

فریاد ز بی مهریت ای گل که در این باغ     چون غنچه پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخنگو تو بشنو ز نگاهم           دارم سخنی با تو گفتن نتوانم

| چهارشنبه ۱۳ بهمن۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ بهمن ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌
اینم آخرین شعری که احتمالا از اخوان ثالث می ذارم

 

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
 بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
 برو آنجا که تو را منتظرند
 قاصدک
 در دل من همه کورند و کرند
 دست بردار ازین در وطن خویش غریب 
 

قاصد تجربه های همه تلخ
 با دلم می گوید
 که دروغی تو ، دروغ
 که فریبی تو. ، فریب 
 

قاصدک هان

 ولی ... آخر ... ای وای
 راستی ایا رفتی با باد ؟
 با توام ، آی! کجا رفتی ؟ آی

 
 راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
 مانده خکستر گرمی ، جایی ؟
 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟
 

قاصدک  

ابرهای همه عالم شب و روز
 در دلم می گریند .

| سه شنبه ۱۲ بهمن۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۱ بهمن ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌
از تهی سرشار


جویبار لحظه ها جاری ست

چون سبوی تشنه کاندر خواب بیند آب ، واندر آب بیند سنگ


دوستان و دشمنان را می شناسم من

زندگی را دوست می دارم


مرگ را دشمن


وای ، اما با که باید گفت این ؟ من دوستی دارم


که به دشمن خواهم از او التجا بردن

جویبار لحظه ها جاری .
 

اخوان ثالث

| سه شنبه ۲۸ دی۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ دی ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌

لحظه ی دیدار نزدیک است

باز، من دیوانه ام ، مستم

باز می لرزد دلم٬ دستم

باز، گویی در جهان دیگری هستم

های ! نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ!

های ، نپریشی صفای زلفکم را ، دست!

و آبرویم را نریزی ،دل

-ای نخورده مست-

لحظه ی دیدار نزدیک است

مهدی اخوان ثالث


| دوشنبه ۲۷ دی۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ دی ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌

با اشکهاش دفتر خود را نمور کرد
                                                                  
ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد

در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد
                                                                  شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جداشدست
                                                                  در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت
                                                                  وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت
                                                                  مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان واژه هاست؟
                                                                 شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت
                                                                 دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشت

یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت
                                                                 تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند
                                                                 دارد غروب فرشچیان گریه می کند

با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید
                                                                بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید

او را چنان برای خدا بی ریا کشید
                                                                حتی براش جای کفن بوریا کشید

در خون کشید قافیه ها را ، حروف را
                                                                از بس که گریه کرد تمام لهوف را

اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت
                                                                بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت

این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
                                                               خورشید سربریده غروبی نمی شناحت

بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود
                                                               او کهکشان روشن 17 ستاره بود

خون جای واژه بر لبش آورد وبعد از آن...
                                                               پیشانیش پر از عرق سرد وبعد از آن...

خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن...
                                                               شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن...

در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ کس
                                                              شاعر کنار دفترش افتاد از نفس.....

| چهارشنبه ۱۷ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۶ آذر ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌
مـاه من ؛
غـصه چرا ؟!
آسمان را بنگر که هنوز , بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر به ما میخندد !
یا زمینی را که دلش از سردی شب های خزان
نه شـکست و نه گـرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید ؛
و در آغاز بهار , دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که : هنوز پر از امنیت احساس خـداست !

مـاه من ؛
غـصه چرا ؟!
تو مرا داری و من
هر شب و روز
آرزویـم , همه خـوشبخـتی توست !

مـاه من ؛
دل به غم دادن و از یاس سخن گفتن ها
کار آنهایی نیست , که خـدا را دارند . . .

مـاه من ؛
غم و اندوه اگر هم روزی مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات , از لب پنجره عشق , زمین خورد و شکست ,
با نگاهت به خـدا چتر شادی واکن
و بگو با دل خود : که خــدا هست و خــدا هست و خــدا . . .!


او همانی است که در تارترین لحظه شب , راه نورانی امید نشانم میداد ,
او همانی است که هر لحظه دلش میخواهد ,
همه ی زندگی ام , غرق شادی باشد !

مـاه من ؛
غـصه اگر هست , بگو تا باشد. . .!
معنی خوشبخـتی :
بودن انـدوه است !!!
این همه غصه و غم , این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ؛ میوه یک باغــند !!!
همه را با هم و با عشق بچین . . .
ولی از یاد مبر :
پشت هر کوه بلند , سبزه زاری است پر از یاد خــــدا
و در آن باز کسی میخواند :
که خـــدا هست , خـــدا هست و خـــدا. . .
و چرا غصه ؟! چـــــرا ؟!

| سه شنبه ۹ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۸ آذر ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌
در شبنمی٬ از اشک تو پنهان شــــده بودم

چون دیو که در شیشه به زندان شده بودم

                                                              یا نقش بر آبی

                                                           (نه که تصویر سرابی )

این سان شده بودی تو ٬

من آن سان شده بودم .

                                                               با اشک تو از چشم تو بر گونه دویدم

                                                               با آه تو بازیچه ی توفان شـــده بودم

انگشت گزیدی چو به دندان تحسّـــــــر

حیرت زده ٬انگشت به دندان شده بودم

                                                              در همهمه ی کوچه ی  شب گمشده بودی

                                                              تا من پی دیدار بر ایوان شـــــــــــــده بودم

دیدند همه -همچو حبابــی که بر آب-

از وحشت آن واقعه ویران شده بودم

                                                              در جمله ی طولانی عشــــق و هوس تو

                                                              ای کاش که من نقطه ی پایان شده بودم!

در گشتن - و بد گشتن- واز نام گذشتن

سر حلقه ی انگشت نمایان شده بودم!

                                                              تا سر بدهم بر سر این کار٬ ســـــردار

                                                             چالاک و طربناک به میدان شده بودم

گفتم نشوم عاشق و چون دیده گشودم

دیدم که دریغا که چه آسان شـــــده بودم

                                                             در کوچه در آن همهمه ی شب گم شده بودی

                                                             تا من پی دیدار بر ایوان شــــــــــــــــــده بودم

 این هم شعری زیبا از منوچهر نیستانی

| جمعه ۷ آبان۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۶ آبان ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌

به گنجشک گفتند ، بنویس :

عقابی پریده

عقابی فقط دانه از دست خورشید چیده

عقابی دلش آسمان ، بالش از باد ، به خاک و زمین تن نداد .

و گنجشک هر روز

همین جمله ها را نوشت

و هی صفحه صفحه

و هی سطر سطر

چه خوش خط و خوانا نوشت

 و هر روز دفتر مشق او را

معلم ورق زد

و هر روز گفت : آفرین

چه شاگرد خوبی ، همین


***


ولی بچه گنجشک یک روز

با خودش فکر کرد :

برای من این آفرین ها که بس نیست

سؤال من این است

چرا آسمان خالی افتاده آنجا ؟

برای عقابی شدن

چرا هیچ کس نیست ؟


***


چقدر « از عقابی پرید »

فقط رونویسی کنیم

چقدر آسمان ، خط خطی

بال کاهی

چرا پر کشیدن فقط روی کاغذ

چرا نقطه هر روز باز از سر خط

چرا ... ؟

برای رهایی از این صفحه ها

نیست راهی ؟


***


و گنجشک کوچک پرید

به آن دورها

به آنجا که انگشت هر شاخه ای رو به اوست

به آن نورها

و هی دور و هی دور و هی دورتر

و از هر عقابی که گفتند مغرورتر

و گنجشک شد نقطه ای

نه در آخر جمله ، در دفتر این و آن

که بر صورت آسمان

میان دو ابروی رنگین کمان

عرفان نظر آهاری

| چهارشنبه ۷ مهر۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۶ مهر ۸۹ ، ۲۰:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌
سلام

این سری شعر هایی را که میذارم ٬خودم به شخصه خیلی دوستشون دارم

این یکی هم از آقای جلی هست:

مدتی کشمکش افتــــــــاد میان من و دل

تا شد از پرده برون راز نهـــــــان من و دل

                                             هر شبی من ز بلای دل و دل از غــــــم تو

                                             تا سحـــــــــرگاه بلند است فغان من و دل

من و دل مدتی آواره گیتــــــــــــــی بودیم

آخر افتاد به چنگ تو عنـــــــــــان من و دل

                                           جز تو ای عشق که از هر دو زبان با خبری

                                            کسی آگــــــــــــاه نباشد به زبان من و دل

دل به زلف تو گرفتـــــــار و من اندر پی دل

می کشم ناله و خلقی نگـــــران من و دل

                                         شانه بر زلف مزن دست بدار از شوخــــــی

                                         که بود بسته به این سلسله، جان من و دل

جستجویی به سر کوی بتــــــــــان باید کرد

تا بجویند در آن خــــــــــــاک نشان من و دل

                                         دلم از دست ببردی و جــــــــــــدایی کردی

                                         به تو ای دوست نه این بود  گمان من و دل

 

| دوشنبه ۱ شهریور۱۳۸۹ | | ارکیده
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۱ مرداد ۸۹ ، ۱۹:۳۰
ارکیده ‌‌‌‌