روزهای رنگی ارکیده

چون دیو که در شیشه به زندان شده بودم

                                                              یا نقش بر آبی

                                                           (نه که تصویر سرابی )

این سان شده بودی تو ٬

من آن سان شده بودم .

                                                               با اشک تو از چشم تو بر گونه دویدم

                                                               با آه تو بازیچه ی توفان شـــده بودم

انگشت گزیدی چو به دندان تحسّـــــــر

حیرت زده ٬انگشت به دندان شده بودم

                                                              در همهمه ی کوچه ی  شب گمشده بودی

                                                              تا من پی دیدار بر ایوان شـــــــــــــده بودم

دیدند همه -همچو حبابــی که بر آب-

از وحشت آن واقعه ویران شده بودم

                                                              در جمله ی طولانی عشــــق و هوس تو

                                                              ای کاش که من نقطه ی پایان شده بودم!

در گشتن - و بد گشتن- واز نام گذشتن

سر حلقه ی انگشت نمایان شده بودم!

                                                              تا سر بدهم بر سر این کار٬ ســـــردار

                                                             چالاک و طربناک به میدان شده بودم

گفتم نشوم عاشق و چون دیده گشودم

دیدم که دریغا که چه آسان شـــــده بودم

                                                             در کوچه در آن همهمه ی شب گم شده بودی

                                                             تا من پی دیدار بر ایوان شــــــــــــــــــده بودم

 این هم شعری زیبا از منوچهر نیستانی