قاصدک

اینم آخرین شعری که احتمالا از اخوان ثالث می ذارم

 

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
 بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
 برو آنجا که تو را منتظرند
 قاصدک
 در دل من همه کورند و کرند
 دست بردار ازین در وطن خویش غریب 
 

قاصد تجربه های همه تلخ
 با دلم می گوید
 که دروغی تو ، دروغ
 که فریبی تو. ، فریب 
 

قاصدک هان

 ولی ... آخر ... ای وای
 راستی ایا رفتی با باد ؟
 با توام ، آی! کجا رفتی ؟ آی

 
 راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
 مانده خکستر گرمی ، جایی ؟
 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟
 

قاصدک  

ابرهای همه عالم شب و روز
 در دلم می گریند .

| سه شنبه ۱۲ بهمن۱۳۸۹ | | ارکیده

چون سوبی تشنه

از تهی سرشار

جویبار لحظه ها جاری ست

چون سبوی تشنه کاندر خواب بیند آب ، واندر آب بیند سنگ

دوستان و دشمنان را می شناسم من

زندگی را دوست می دارم

مرگ را دشمن

وای ، اما با که باید گفت این ؟ من دوستی دارم

که به دشمن خواهم از او التجا بردن

جویبار لحظه ها جاری .
 

اخوان ثالث

| سه شنبه ۲۸ دی۱۳۸۹ | | ارکیده

لحظه ی دیدار نزدیک است

لحظه ی دیدار نزدیک است

باز، من دیوانه ام ، مستم

باز می لرزد دلم٬ دستم

باز، گویی در جهان دیگری هستم

های ! نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ!

های ، نپریشی صفای زلفکم را ، دست!

و آبرویم را نریزی ،دل

-ای نخورده مست-

لحظه ی دیدار نزدیک است

مهدی اخوان ثالث

| دوشنبه ۲۷ دی۱۳۸۹ | | ارکیده

یه دوست معمولی یه دوست واقعی

یه دوست معمولی وقتی میاد خونت، مثل مهمون رفتار می کنه

یه دوست واقعی درِ یخچال رو باز می کنه و از خودش پذیرایی می کنه

 

یه دوست معمولی هرگز گریه تو رو ندیده

یه دوست واقعی شونه هاش از اشکای تو خیسه

 

یه دوست معمولی اسم کوچیک پدر و مادر تو رو نمی دونه

یه دوست واقعی اسم و شماره تلفن اونها رو تو دفترش داره

 

یه دوست معمولی یه دسته گل واسه مهمونیت میاره

یه دوست واقعی زودتر میاد تا تو آشپزی بهت کمک کنه و دیرتر می ره تا به کمکت همه جا

رو جمع و جور کنه

 

یه دوست معمولی متنفره از این که وقتی رفته که بخوابه بهش تلفن کنی

یه دوست واقعی می پرسه چرا یه مدته طولانیه که زنگ نمی زنی؟

 

یه دوست معمولی ازت می خواد راجع به مشکلاتت باهاش حرف بزنی

یه دوست واقعی می خواد مشکلاتت رو حل کنه

 

یه دوست معمولی وقتی بینتون بحثی می شه دوستی رو تموم شده می دونه

یه دوست واقعی بعد از یه دعوا هم بهت زنگ می زنه

 

یه دوست معمولی همیشه ازت انتظار داره

یه دوست واقعی می خواد که تو همیشه رو کمکش حساب کنی  

و بالاخره :
یه دوست واقعی شخصی است که وقتی همه تو را ترک کردند و دیگه حتی از اون دوست معمولی هم خبری نیست، با تو می مونه...

 

| یکشنبه ۲۶ دی۱۳۸۹ | | ارکیده

کرم شب تاب

روز قسمت بود. خدا هستی را قسمت می کرد. خدا گفت : چیزی ازمن بخواهیدو هر که آمد

 

چیزی خواست.

 

یکی بالی برای پریدن

 

و دیگری پاییبرای دویدن ..

 

 یکی جثه ای بزرگ خواست

 

و آن یکی چشمانی تیز

 

یکی دریا را

 

انتخاب کرد

 

و یکی آسمان را

 

در این میان کرمی کوچک به خدا گفت : من چیز زیادی از این هستینمی خواهم ...

 

 تنها کمی از خودت را به من بده

 

و خدا کمی نور به او داد. نام او کرم شب تاب شد

 

 خدا گفت : آن که نوری با خود دارد‚ بزرگ است‚ حتی اگربه قدر ذرهای باشد.

 

تو حالا همان خورشیدی که گاهی زیر برگی کوچک پنهان می شوی

 

 رو به دیگران گفت : کاش می دانستید که این کرم کوچک ‚ بهترین راخواست

 

زیرا که از خدا جز خدا نباید خواست

| پنجشنبه ۲۵ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده

یا ثارالله

با اشکهاش دفتر خود را نمور کرد
                                                                  ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد

در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد
                                                                  شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جداشدست
                                                                  در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت
                                                                  وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت
                                                                  مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان واژه هاست؟
                                                                 شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت
                                                                 دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشت

یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت
                                                                 تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند
                                                                 دارد غروب فرشچیان گریه می کند

با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید
                                                                بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید

او را چنان برای خدا بی ریا کشید
                                                                حتی براش جای کفن بوریا کشید

در خون کشید قافیه ها را ، حروف را
                                                                از بس که گریه کرد تمام لهوف را

اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت
                                                                بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت

این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
                                                               خورشید سربریده غروبی نمی شناحت

بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود
                                                               او کهکشان روشن 17 ستاره بود

خون جای واژه بر لبش آورد وبعد از آن...
                                                               پیشانیش پر از عرق سرد وبعد از آن...

خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن...
                                                               شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن...

در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ کس
                                                              شاعر کنار دفترش افتاد از نفس.....

| چهارشنبه ۱۷ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده

یا حسین

نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود
شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود

                                                                       نخستین اتفاق تلخ تر از تلخ در تاریخ
                                                                       که پشت عرش را خم کرد یک ظهر محرم بود

مدینه نه که حتی مکه دیگر جای امنی نیست
تمام کربلا و کوفه غرق ابن ملجم بود

                                                                           فتاد از پا کنار رود در آن ظهر دردآلود
                                                                           کسی که عطر نامش آبروی آب زمزم بود

اگر در کربلا توفان نمی شد کس نمی فهمید
چرا یک عمر پشت ذوالفقار مرتضی خم بود

علیرضا قزوه

| سه شنبه ۱۶ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده

سیاه و سفید

خاطرهای که می خوام تعریف کنم مربوط به زمانی است که من در دبستان تحصیل می

 کردم.به یاد دارم کهبا یکی از همکلاسی هایم بر سر موضوعی بحث شدیدی داشتیم و هر

 یک ازما بر این باور بودیمکه درست می گوید و دیگری در اشتباه است.معلم ما تصمیم گرفت

 که با حلمشکلمان درس خوبیبه ما بدهد.او ما را در دو طرف میزش نشاند و یک لیوان بزرگ

 سفالی را وسطمیز گذاشت. لیوانبه رنگمشکی بود. بعد ازمن پرسید لیوان چه رنگی است

 و من پاسخ دادممشکی٬ سپس از دوستم پرسیدو او جواب داد «سفید». هر دو با تعجب به

 هم نگاه کردیم. معلم از ماخواست جایمان را با هم عوضکنیم و هنگامی که در جای دوستم

 نشستم با تعجب دیدم که لیوانسفید است و دوستم هم گفتکه لیوان سیاه است. در واقع

 دو نیمه ی لیوان رنگ های متفاوتی داشتندو هریک از ما درجایگاهخودمانفقط نیمی از لیوان

 را می دیدیم و تصور می کردیم که همه لیوانهمین رنگ است. معلم به ما یادداد که برای

 قضاوت در مورد افکار و عقاید هر کسی بایدبتوانیم خودمان را در جای او قرار دهیمو از منظر

 او به موقعیت نگاه کنیم. آنگاه بفهمیم که آیا درست می گوید یا خیر.

| جمعه ۱۲ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده

ماه من غصه چرا؟

مـاه من ؛
غـصه چرا ؟!
آسمان را بنگر که هنوز , بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر به ما میخندد !
یا زمینی را که دلش از سردی شب های خزان
نه شـکست و نه گـرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید ؛
و در آغاز بهار , دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که : هنوز پر از امنیت احساس خـداست !

مـاه من ؛
غـصه چرا ؟!
تو مرا داری و من
هر شب و روز
آرزویـم , همه خـوشبخـتی توست !

مـاه من ؛
دل به غم دادن و از یاس سخن گفتن ها
کار آنهایی نیست , که خـدا را دارند . . .

مـاه من ؛
غم و اندوه اگر هم روزی مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات , از لب پنجره عشق , زمین خورد و شکست ,
با نگاهت به خـدا چتر شادی واکن
و بگو با دل خود : که خــدا هست و خــدا هست و خــدا . . .!


او همانی است که در تارترین لحظه شب , راه نورانی امید نشانم میداد ,
او همانی است که هر لحظه دلش میخواهد ,
همه ی زندگی ام , غرق شادی باشد !

مـاه من ؛
غـصه اگر هست , بگو تا باشد. . .!
معنی خوشبخـتی :
بودن انـدوه است !!!
این همه غصه و غم , این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ؛ میوه یک باغــند !!!
همه را با هم و با عشق بچین . . .
ولی از یاد مبر :
پشت هر کوه بلند , سبزه زاری است پر از یاد خــــدا
و در آن باز کسی میخواند :
که خـــدا هست , خـــدا هست و خـــدا. . .
و چرا غصه ؟! چـــــرا ؟!

| سه شنبه ۹ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده

عید غدیر مبارک

علی حق بود و حق هم با علی بود

                                                               علی ساقی و تنها او وصی بود

علی سر چشمه ی عدل و فضیلت

                                                               علی بود و علی بود وعلی بود

                        عیدتون مبارک

| پنجشنبه ۴ آذر۱۳۸۹ | | ارکیده