این روزها... بیشتر از همه در خودم می شکنم
این روزها...
می شکنم از نبودن ها ، بودن ها
از یک آهنگ
از یک کلام
از یک پیام
از یک نگاه
حتی از خودم، از فکر خودم، از حدیث نفس...می شکنم
می ترسم که دیگر نشود ایستاد
این شب ها حتی از خوابیدن از خواب دیدن می ترسم...
انگار همه چیز و همه کس نقطه ی عطف احساسم را نشانه گرفته اند
پ.ن: فقط برام دعا کنید... لطفا
ایستادم به نوک پنجه پا اما حیف...
دستش از روی سرم رد شد و بر مادر خورد
کم کم یاد میگیری:
که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری
باید باغِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه
منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.
یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی
که محکم باشی پای هر خداحافظی
یاد میگیری...
- جهان
برای عاشقش
پرده ی عظمت از چهره بر می دارد
کوچک می شود
مثل یک ترانه
مثل یک بوسه ی جاودانه
-این اشک های زمین است
که لبخند هایش را
شکوفا نگه می دارد.
-آسایش به کار تعلق دارد
مثل پلک
به چشم
-سرشت انسان
سرشت کودکانه است
نیروی او
نیروی رشد است.
-ای زیبا
خودت را در عشق ببین
نه در چاپلوسی آینه
-غذا را ملامت نکن
اشتها نداری
-تو لبخند زدی و
از چیزی نگفتی
و من احساس کردم
مدت ها منتظر این بوده ام
-آواز جاودان چنین می خواند:
"هرگز از لحظه ها نترس"
-کامل
برای عشقناکامل
خود را به زیبایی می آراید
-جهان را
غلط می خوانیم و
می گوییم:
ما را می فریبد.
-در مرگ
بسیار
یک می شود
و در زندگی
یک
بسیار می گردد.
-...
هر شب طنین سوت قطاری
از ایستگاه می گذرد
دنباله ی قطار
انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد
انگار
بیش از هزار پنجره دارد
و در تمام پنچره هایش
تنها تویی که دست تکان می دهی
آنگاه
در چهارچوب پنچره ها
شب شعله می کشد
با دود گیسوان تو در باد
در دود
دود
دود...
پ.ن: هر شب
تو در خواب های من...
در دود
دود
دود...
سودای نو شدن به سر دارد
و
بارانی بودنش مثالی ست
به هر اشاره ، به هر نشانه می بارد و می بارد و می بارد...
پ.ن : خوبه تو دادگاه حق، شاکی حداقل خودمون نیسیم دیگه... والا :]
با توام
ای
لنگر تسکین!
ای
تکان‌های دل!
ای
آرامش ساحل!
با
توام
ای
نور!
ای
منشور!
ای
تمام طیف‌های آفتابی!
ای
کبود ِ ارغوانی!
ای
بنفشابی!
با
توام ای شور، ای دلشوره‌ی شیرین!
با
توام
ای
شادی غمگین!
با
توام
ای
غم!
غم
مبهم!
ای
نمی‌دانم!
هر
چه هستی باش!
اما کاش...
نه،
جز اینم آرزویی نیست:
هر
چه هستی باش!
اما
باش!
قیصر جان
به مهتاب قسم! به فریاد قسم!
به غم غربت آن یار قسم!
که نه دل ماند نه دلدار
ندانم که چه شد در پس دیوار
به بر عشق دگر بار
صد تار تنیدیم ز اغیار
...بیا تا به خود آییم!
چه کردیم؟
چه خواندیم؟
به سوی که راندیم؟
این چنین مات
به تماشای چه ماندیم؟
...بیا تا به خود آییم!
به بر عشق در آییم!
...به سوی خیمه ی دلدار شتابیم و
چنین نغمه سراییم:
او دربه در ماست!
به خدا منتظر ماست!
پ.ن : نشسته غرق تماشای شیعیان خودش
کسی نیامده جز او سر قرار خودش
چه انتظاری عجیبی است که شب تا صبح
کسی قنوت بگیرد به انتظار خودش
پ.ن: همین ...
