به رنگِ سیاه...
وقتی حال هممون خرابه، دیگه اون راهکارهای فردی هم جواب نمیده، نه پفک و چیپس میتونه حالت رو خوب کنه نه پیتزا از یه جای عالی... کمدی ترین فیلم و سریال ها هم وقتی برای چند دقیقه میخندونتت میدونی ته دلت هنوز سنگینه و میترسی از تموم شدن اون دقایقِ شاد چون قراره بعدش همه ی بدبختی ها به فکرت هجوم بیاره...
حالِ هممون بده، جوری که نیاز نیست برای این بدی حتی دلیل بیارم. مطمئنم با خوندن این جمله، همه یکی از هزار مشکل میاد توی ذهنشون... و این یعنی حالِ همه...
پارسای نازنینم میخنده و همزمان که یه لحظه دلم رو روشن میکنه غم عالم میگیرتم به خاطر کشوری که قراره به دستش برسه... آینده ای که ...
ناامیدم؟ بیشتر از همیشه. افسرده ام ولی نه به خاطر خودم، نه مشکلات زندگی و خانوادگی.. به خاطر وضعی که برامون پیش آوردن به خاطر جنگیدن برای ساده ترین چیزهای دنیا...
راستش رو بخواین، دیگه حتی سعی نمیکنم حالم رو خوب کنم. چون چیزی که درش نقشی ندارم، با خوشحالی های کوچیک هم عوض نمیشه... با سرگرم کردن و فراموشی درست نمیشه... اصلا شاید این غم باید بمونه این خشم فروکش نکنه تا یادمون بمونه تا شاید شاید یه روزی چیزی رو عوض کردیم... سال هاست اینو میگیم "یه روز خوب میاد" گرچه بهش دیگه باوری ندارم ولی شاید یه روزی اومد که تا این حد بد نبود... که عیدش، عید بود... خوب نه، خدایا... یه روزی میاد که فقط یکم آسوده باشیم...؟
