پارسای دلبرم :)
+ اگه بخوام کلمه پاک و معصوم رو تجسم کنم، پارسا رو میبینم که خوابیده. چشمای بسته اش، نفس های مرتب، شکمش که آروم بالا و پایین میره... معصوم ترین حالت ممکن توی ذهنم، پارسای خوابه و البته نه شیطون بلای بیدار :))
+ وقتی میخوابه قدش بیشتر مشخص میشه، چون میتونم مقایسه کنم پارسا کوچولوی یک روزه رو وقتی روی تختش می‌خوابید با پارسای قد کشیده ی الانم. قند توی دلم آب میشه، ذوقشو میکنم... انگار که بی هدف نگذشته این دو سال، انگار که این دو سال جای خیلی خوبی خرج شده... :)
+ یکی از قشنگ ترین صداهایی که شنیدم چیه؟ صدای چلیک چلیک پاهاش وقتی روی سرامیک ها تند تند راه میره ^-^ از خودمونم صدا میده ولی این صدا کوچیکه، ظریفه، تنده :))
+ خوشحالی چیه؟ شمام حس میکنین وقتی یه خبر خیلی خوب در مورد خودتون بهتون میدن، یه مدتی ته دلتون روشن میشه ولی ممکنه یه افکاری، یه نگرانی هایی از روشنایی و گرماش کم کنه؟ من میگم بهش خوشحالی ناخالص. خوشحالی خالص رو من با پارسا تجربه کردم. وقتی پسرم خوشحاله، به تمام معنا دلم روشن میشه، گرم میشه و هیچی نمیتونه از خلوصش کم کنه..
+ به همون اندازه خوشحالی، غم بچه هم رنگ دیگه ای داره...وقتی سینی افتاد روی پاش، وقتی ناخنش کبود شد، وقتی می‌لنگید... شاید یه کبودی ساده به نظر برسه چیزی که برای خودم خیلی آسون ازش می‌گذشتم ولی برای پارسا... غمِ همراهه چیزی که در طول روز ابدا فراموشت نمیشه..
پ.ن: راسی توییتر هستین؟ :)
