یکم از روزانه ها
+ یه مرحله ای بین موی کوتاه و بلند هست که نابود میشی. من همیشه با تعجب به خانومای توی فیلم و سریال ها نگاه میکنم، اصلا از این که همش موهاشون بازه، میشه فهمید اینا همش فیلمه :))
+ خب بحمدالهی انتخابات هم تموم شد بلکه ملت عزیز بیخیال هدایت باقی مردم بشن و یکم راحتمون بذارن از پست و استوری و استاتوس های #من رای میدهم.
جدا این مدت استدلال ها برام جالب بود، یکی میگفت: میتونی به چشمای این شهید نگاه کنی و رای ندی؟ یا یکی دیگه نوشته بود به خاطر من رای بده :| و خب با تمااااام این قضایا و استدلال های خوب و بد که قانع کننده نبود، تصمیم گرفتیم رای ندیم. دقت کنید "تصمیم" گرفتیم." انتخابمون" این بود و امیدوارم بقیه افراد هم چه رای دادن و چه نه، انتخاب خودشون باشه و نه تحت تاثیر جو و فضا و تعارفات و غیره و غیره.
این سری یه تفاوت دیگه هم داشت واسم. من مدت هاست میخوام آزاد فکر کنم و کسایی که از دوستان قدیمی اینجان، روند تغییر منو دیدن... من این بار با وجود زیرِ بارِ "واجب عینی" بودن سعی کردم آزاد فکر کنم. کاری که محتواش فکری، شخصی و عقلانی است رو با اجبارِ واجب بودن انجام دادن، مسخره است و به نظرم یه نوعی از نداشتن استقلال فکریه... شاید باید شک کنیم و از خودمون بپرسیم شاید خیلی وقتا از اعتقاداتمون دینی مون سواستفاده شده...
+ مثل همه این مدت که ساکت بودم در مقابل حجم وسییییع تبلیغات دوستان و آشناییان برای رای دادن، همچنان دوست ندارم نظرات عزیزان رو به چالش بکشم. برای همین کامنت ها رو میبندم. میدونم همه امروز تصمیمشون رو گرفتن و اینا صرفا خاطره نگاری منه :)
+ هیچ وقت فکر نمیکردم هانیبال ببینم ولی دارم میبینم و جذاب هم هست :| به خاطر حجم خشونتش، به کسی پیشنهادش نمیدم مگه این که به داستان های جنایی و قاتل های سریالی با آپشن آدمخوار(!) علاقه داشته باشین :)
