بدون تعارف رو دیشب دیدم، مصاحبه با خانواده شهید مرتضی ابراهیمی، شهید امنیت شهریار، با دو فرزند، یکی ۷ ساله و اون یکی ۴۳ روزه. چقدر سوزناک بود...خصوصا اونجا که همسرش میگفت، مرتضی پیش ماست، بچه رو میذارم زمین میگم مرتضی نوبت توعه، من خسته شدم. خیلی درک میکنم این جمله رو...من از صبح که همسری میره، لحظه شماری میکنم تا عصر که برگرده، تا کمکم باشه... حالا نمیتونم تصور کنم برگشتی در کار نباشه... :(( خدا صبر و توان بده به خانواده اش...
+ بعضی ازخودگذشتگی ها، اصلا در تصورم هم نمیگنجه ...
آلاء ..
همسران شهدا خیلی تو دلشون درد هست....
محمد رضا
من حدود یه سال پیش یه کلیپ کوتاه دیدم که یه آقایی از نیروهای ویژه دوتا بچه سرطانی که آرزو داشتن پلیس بشن آورده بود داخل یگان ویژه که آرزوشون برآورده بشه
چند روز پیش فهمیدم که «شهید رضا صیادی» یکی از شهدای اختشاشات اخیر همون فرد بوده:((( دلم میخواست سرمو بزنم به دیوار...
به نظرم دعای همون بچه ها بوده ...
دچارِ فیش‌نگار
مطلب زیبایی بود...
ساعت چند میاد؟
De Sire
وقتی بهش فکر میکنم قلبم انگار داره وایمیسه ...
00:00 :.
:)
پرینازم ...
سلام
خیلیم عالی :)
جناب منزوی
آره منم دیدم
اونجا که پسرِ دلتنگ پدرش بود
خدا به خانواده ی شهداء صبر جمیل بده
خدا به همه‌مون صبر بده، به این خانواده ها بیشتر...