هر روزم دریغ از دیروز...
رشته های تعلقم به اعتقادات قبلی، هر روز پاره تر از دیروز...
این چند رشته پایانی نازک که پاره شود، من میمانم و آزادی ِعجیب و مسخره ای که نمیدانم چکارش کنم. من میمانم و تعلقی که ندارم به هیچ کجای دنیا..
پ.ن: ببخشید اگر متناسب نیست با حال و هوایتان...
