روزهای رنگی ارکیده

مثل کسی که با دهن پر حرف میزنه و تمام مدت آدم مشمئزانه نگاهش میکنه؛ به سختی متنی رو که ویراستاری نشده، میخونم. دست خودم نیست، فقط کاماهای نچسبیده به کلمات قبلیش، نقطه های فراموش شده و استفاده بیش از اندازه از علامت تعجب و... رو میبینم و حالم بد میشه... دست خودم نیست...