هدف
۸۹
دوشنبه مسابقه ی دو استقامت که یکی از ایستگاه های آمادگی جسمانیه٬ را دادیم
نمی دونم تا حالا تو این شرایط بودین یا نه٬ دورای آخر واقعا وحشتناکه!
فکر می کنم دور۷ بودم (از ۱۰دور ) که ذره ذره ی وجودم ازم می خواست که دیگه تمومش کنم و بایستم
بار سنگین خستگی را تو تمام بدنم حس می کردم
توی اون لحظه تنها چیزی که باعث میشه تسلیم نشی٬ فقط و فقط اون هدفیه که داری و و اون چیزی که با تمام وجود براش داری میدوی
دقیقا توی همین لحظه بود که فهمیدم هیچ هدفی از شرکت تو مسابقه ندارم!!!!
تفاوت نفر اول دوم سوم و حتی نفرات بعدی توی استقامت بدنشون نبود! هدفشون بود که مشخص می کرد کی اوله
تا زمانی که هدف معقولی از مسابقه پیدا نکردم دیگه در مسابقات شرکت نخواهم کرد اینو کسی میگه که از دوران دبستان همیشه پایه ثابت مسابقات ورزشی بوده!
