روز ۹۱

خان ۱۲، پاس شد. خوشحالم از بابتش :)

برای خان ۱۰، هنوز دو هفته وقت دارم. به خودم سپردم که تا موعدش نرسیده بهش فکر نکنم و عزای زودهنگام نگیرم. ان شالله قبل دو هفته اون مشکل خودش حل میشه و نیاز به اقدامات بعدی نداره. نشدم اون کارایی که باید بکنم رو میکنم. ترس نداره، قوی باش ارکیده! :)

خان ۱۱... چند روزی بود حسابی خودمو باخته بودم. احساس میکردم رسیدم ته خط و راه نجاتی نیست...اما دوباره امیدمو پیدا کردم. اینم ۴ هفته وقت داره و ته دلم روشنه که تا آخر ماه کامل حل میشه. واسه رفعش شدنش یه لیست از همه کارهای موثر و پیشنهاد شده نوشتم، میخوام همشو روزانه انجام بدم. میخوام همه تلاشمو بکنم. خدا هم خودش حامیه ان شالله...

روزهای قشنگیه و بچه داری شیرینه بدون شک، ولی کنار هر شیرینی تلخی هم وجود داره. اصلا ماهیت این دنیا همینه، خوبی و بدی، زشتی و زیبایی در کنارهمن و فکر میکنم همیناست که ما رو میسازه :)

 

+ دعا میکنید قوی باشم؟ به نظرم مامان، بیشتر از هر چیزی، فقط باید قوی باشه...

۸۹ روز

درد دارم، نپرسید از چی که نمیتونم بگم...درد بدیه، هر روز دریغ از دیروز... اشک تو چشام، به پارسا نگاه میکنم که واسم میخنده. تاحالا اینجوری خندیدین؟ مثل پارسا، گریه و خنده ام بهم آمیخته میشه. کارها جلوی چشمم رژه میره و سخته واسم انجامشون...

طبیعی بهتر از سزارینه، ولی کسی نگفته بود همچنین چیزاییم ممکنه عوارضش باشه...

دیروز یه خانومی تو استخر میگفت، وقتی تو شرایط سختیم، فکر میکنیم همه زندگیمون همینه و تمومی نداره. راست میگفت، باورم نمیاد این روزها بگذره و خوب بشه همه چی...

+ دلبر شده... روز ۸۱ برای اولین بار گفت "آغون" روزها کلی تمرین حرف زدن میکنه. حالم خوب بود، بهتر براش مادری میکردم...