روزهای رنگی ارکیده

از همون اول، وبلاگ برام حالت مسکنی رو داشت که روزای سردرگمی و گیجی و غم‌های مبهم بهش پناه می آوردم، اثری داشت که توی نوشته های کاغذی نبود، حتی اگه کسی نمیخوند، حتی اگه نظری نمیومد، همین نوشتن اینجا، حالم رو بهتر میکرد...

اما الان یکم فرق کرده، از هر سه تا پست، دوتاش میشه موقت یا پیش نویس که انتشار پیدا نمیکنه. میترسم از نوشتن از خودم، از درونیات. میترسم از قضاوت، از کامنتایی که گاهی بی‌هوا و بدون هیچ قصدی میاد و حالم رو بدتر میکنه. تازه این در حالیه که خیلی کم نوشتم از اونچه که خود منم... 

میتونم همینطور ادامه بدم، با معرفی فیلم و کتاب و ... ولی راضی نیستم. وبلاگ دیگه اون چیزی‌ نیست که میخواستم و هنوز بهش نیاز دارم. دفترچه ای که بشه توش خودم باشم، همه ‌ی خودم بدون فیلتر و سانسور و مصلحت اندیشی... 

پس تا اون موقع که جرات خودم بودن رو "حداقل" اینجا پیدا کنم...بدرود :)